Dwa intrygujące łacińskie słowa fabrica oraz officina pozostają zbyt często w miłosnym, gramatycznym związku z terminem bliskim każdemu filologowi, z leksemem o dobrze znanej postaci – litteraria. Wiedzą o tym dobrze badacze europejskiego renesansu, może ostatniej epoki wierzącej w praktyczny walor sztuki. Wspomniana frazeologiczna relacja godzi dwa (zdawałoby się trudne do pojednania) kulturowe żywioły: potęgę praktycznego wytwarzania i moc bezinteresownej kreacji. Język staje się tu narzędziem porozumienia – łączy udzielne światy, spaja dumne królestwa, które zwykle na siebie nie patrzą. Co więcej: pozostają trwale odseparowane i odwrócone do siebie plecami.
Przypomniane i scalone w tytule pisma słowa wyznaczają tym samym kierunek przyjętej badawczej marszruty: szukać w literackich (ale także szerzej – wszelkich możliwych artystycznych) tekstach potencjału modernizującego myślenie, esencji produktywnej nowoczesności, zmieniającej trwale „warsztat” humanisty. Choć pole badawcze wydaje się precyzyjnie określone (uniwersum polskiego oraz włoskiego pogranicza literatur i kultur) interesuje nas szczególnie komparatystyczny „aspekt i moment” poszukiwawczego procesu.
A więc wszystkie te sytuacje, które ujawniają swój „transmedialny” charakter i przynależą do nierozdzielnych, „równoległych – jak to kiedyś określił Henry Remake – sfer ekspresji humanistycznej”. Badanie kontekstualne pozostaje wszak niezbywalnym wymogiem nowoczesnej humanistyki.
W swej strukturze formalnej czasopismo zawiera działy obligatoryjne, cykliczne i konieczne oraz te, które będą pojawiać się nieregularnie. Do pierwszej grupy należą moduły: Artykuły i rozprawy oraz Varia. Do drugiej: Przekłady, Prezentacje, Kronika oraz Dyskusje, omówienia, glosy. Każdy kolejny numer pisma – w swym dziale Artykuły i rozprawy – prezentuje wyraźnie (monograficznie) zdefiniowany problem badawczy.
Wersją pierwotną (referencyjną) czasopisma jest jego wersja internetowa.